Binnen de kortste keren

Bijna elke dag loopt kabouter Vihaan door het bos om hout te sprokkelen. Hout om een mooi beeldje van te snijden dat hij op de schoorsteenmantel kan zetten, hout voor nieuw slabestek of hout voor in de kachel. Maar Vihaan heef zin in iets nieuws. Hij wil iets groots maken en niet iets dat binnen de kortste keren af is. Dromerig loopt hij door het woud. Na een tijdje kijkt hij op. In dit stuk van het bos is hij nog nooit geweest. Hij is een zijarm van de Heldere Rivier gevolgd. Verderop maakt het water weer een bocht terug naar de rivier. Vihaan kijkt eens goed. Tussen het groen ligt een huis verborgen! De schoorsteen is ingestort en van het dak is niet veel over. De tuin is helemaal begroeid met hoog gras en braamstruiken. Het hart van Vihaan gaat sneller kloppen. Hier moet hij meer van weten. Rondom het huis loopt een smal beekje. Daar overheen ligt een bruggetje dat hem nog net houdt. “Van wie zou dit huis zijn?” vraagt de kabouter zich hardop af, als hij voorzichtig dichterbij komt. “Weet jij het?” vraagt hij aan een overvliegende uil. “Van niemand,” antwoordt de uil. “Het is al jaren verlaten. Kijk maar eens binnen.” Dat doet kabouter Vihaan. Aan de muur hangen nog boekenrekjes. Op de grond ligt een houten tafel die in stukken is gebroken. In de woonkamer liggen her en der delen van een ingestorte tegelkachel. “Wauw,” zucht Vihaan. “Dit wordt mijn nieuwe project!” “Joehoe,” krast de uil. “Wat fijn!” “Inderdaad”, roept kabouter Vihaan blij. “Hier ben ik wel even mee bezig. Ik ga alles weer tiptop in orde maken en ik begin vandaag nog!”