Daar de kans op dit omslachtige wonder onwaarschijnlijk was.

Begin september mag ik weer op school beginnen. Niet op de Rietveldacademie; een Oriëntatiejaar duurt echt maar één jaar. Vandaar die naam ook.

Ik val verder in waar ik vorig jaar begonnen ben, op het speciaal onderwijs. Om op tijd op school te zijn voor de startbijeenkomst [wie heeft wat gedaan in de vakantie en wat gaan we dit schooljaar samen allemaal doen] van 29 augustus had ik bedacht om eind augustus naar Nederland te vliegen.

Rita, ook wonend in Zweden en regelmatig voor bliksembezoeken naar Nederland vliegend zei: 'Da's leuk! Tegen die tijd wil ik ook naar Nederland! En dan vlieg je naar Stockholm, in plaats van dat je er met de trein naartoe gaat! Doe ik ook altijd. En dan daarna naar Nederland. Weetjewat, we vliegen samen!'

Even later was er geboekt. Het was begin juli 2008.

Twee vluchten waren er geboekt, dat wel; Nextjet wilde ons van Hagfors naar Stockholm brengen en Sterling van Stockholm naar Amsterdam. Maar wie vervolgens twee tickets ter hand nam en de data ging vergelijken kon vaststellen dat deze niet identiek waren. Persoon één zou vliegen op 2008/08/27 en persoon twee, ik, op 2008/08/28. Samen vliegen ging dus niet door.

Op 26 augustus begon ik alvast na te denken over mijn terugreis. Dat was bijzonder vroeg, normaal gesproken gebeurt dit de nacht voor ik vlieg. Maar ik zou nu met een andere vliegtuigmaatschappij dan anders vliegen, en vroeg mij af hoeveel bagage ik van hen mocht meeslepen.

Twintig kilo, zegt Janjaap. Ik was echter al halverwege de barplank achter de receptie, waar ik -liggend naast een pak rietjes en een enkele verdwaalde kerstbal- de papieren wijselijk een plek had gegeven om ze niet -zoals pennen en sleutels- kwijt te raken. Terwijl mijn ogen de papieren in mijn hand scannend nakeken op cijfers kreeg ik de bevestiging van het aantal kilo's bagage, maar iets anders sprong mij in het oog, iets onverwachts, iets vreemds.

Van Hagfors -het vliegveld waar je bij wijze van spreken lopend naartoe kunt omdat het praktisch in de achtertuin ligt- naar Stockholm Aralanda zou ik, afgaande op de papieren, vliegen op 2008/08/28.
En van Arlanda naar Amsterdam, was te lezen, zou mijn vliegtuig opstijgen op 2008/08/27.

Dit zou alleen mogelijk zijn als ik door middel van een wonder om tien uur 's ochtends op woensdag 27 augustus in Stockholm zou verschijnen, in het vliegtuig naar schiphol zou stappen en dan bij aankomst in Nederland weer heel snel een vliegtuig terug zou nemen om het mogelijk te maken de dag erop om kwart voor zeven 's ochtends van Hagfors naar Stockholm te vliegen.

Daar de kans op dit omslachtige wonder onwaarschijnlijk was, pakte ik de bakelieten hoteltelefoon en toetste het vijfcijferig nummer in om mogelijkheid twee, Rita bellen om de vragen welke data haar tickets hadden, ten uitvoer te brengen. Op beide haar tickets prijkte de datum zeventwintig augustus tweeduizendacht.

De woorden 'Ik bel je zo terug' vielen in de hoorn die ik teruglegde op het grote, zwarte telefoontoestel.

Enige tijd verstreek. En nog een beetje. Uiteindelijk deed het geluid van de telefoon en daarna van een opgelucht klinkende mensenstem de lucht trillen: na het uit de doeken doen van de begane misstap wilde de kleine vliegtuigmaatschappij die mij pas de 28e mee zou nemen de reis wel omboeken naar een dag eerder, waardoor wij dus uiteindelijk tóch samen richting de Nederlanden zouden vliegen.

Eén dag eerder vliegend naar Nederland. Was ik hier al op voorbereid? Het aantal kilo's bagage wist ik. Maar om die bij elkaar te scharrelen had ik toch wel even tijd nodig.

Gebukt onder de gedachte één dag minder Zweden ging ik even later samen met een grote tas op zoekronde door het hotel om uit alle hoeken en gaten spullen in te laden die van mij zijn, dan wel door mij geleend gaan worden. Schone, droge was uit de badkamer [de was die ik 's ochtends gewassen had en aan de lijn te drogen had gehangen verplaatste ik met het oog op kortere droogtijd naar de droogtrommel], boeken, cd's, dvd's en tekenspullen uit congreszalen, tv-kamers, recepties en personeelshokken.

Het twintighuis, dat in de twee resterende dagen die ik Råda zou zijn verder zou transformeren van gedrochterlijke heks tot stralende prinses zag er inmiddels al uit als Assepoester.
Niet meer als de Assepoester van wie in de kelder de tenen worden afgeknaagd door ratten [Lees gruwelijke Rijmen van Roald Dahl] maar als Assepoester die zojuist door de goede fee wordt bezocht; ze heeft al één glazen muil, maar de jurk, de pompoenkoets, de paarden en de tweede muil moeten nog komen.

Vele halve projecten, thuis en vijftien kilo aan boeken en kleding achterlatend zag ik door het kleine ronde raam van het Nextjetje nog een glimp van het in nevelen gehulde Råda om daarna in een dikke koude wolkendeken te verdwijnen naar Nederland.

Als de wolf wat meer adem zou hebben.

Björns Wärdshus. Met als gebouw linksonder het twintighuis.

Om te voorkomen dat de ramen daar er vanzelf uitvallen [wél handig voor mensen die er niet bij kunnen om ze te openen of voor heel luie mensen die tóch frisse lucht willen] is het de bedoeling de ramen aan de achterzijde van het twintighuis van oude verf te ontdoen en opnieuw stopverf aan te brengen.
Binnenkort -als de weergoden op de berg er zin in hebben- kunnen we hopenlijk eerst bruine plakverf aanbrengen [soort grondverf die alleen op kaal hout moet], en daarna äggvit en faluröd [acryl. En kan gewoon over de schoongemaakte oude verf heen].

Blaashulp van een reeds buiten adem zijnde boze wolf was vanmiddag echt al voldoende toen ik begon met het wegkrauwen van de losse verf. Als de wolf wat meer adem zou hebben, zouden de ramen er zonder olympische conditie in één zucht uitgeblazen worden. Het is dan ook een flinke prioriteit om vóór de winter -die al bijna is; om half negen is het al minder licht en de eerste bladeren zijn al dwarrelend naar benedne gekomen- ramen te hebben, die zowel biggetjes als hotelgasten beschermen in het groengrijze houten hotelgebouw.

In de prullenbak.

De kassa weet zelf dat bonnen -wanneer de mensen ze niet mee willen nemen- in de prullenbak mogen!

Even aflikken, een nieuw glas vragen -kan ook zonder woorden-.

Björns Internetcafé: onder handbereik van de meest uiteenlopende alcoholische, nonalcoholische versnaperingen én knabbelend aan een goede, veelal met ecologische ingrediënten uit Värmland bereide maaltijd, uw mail checken en zakendoen. Youtube mag ook. Een Mariestad en een Norrlands Guld? Negentig kronen, tack. Wisky of wiskey, vier of zes centiliter? Neen, u mag het alleen hier achter uw Dell drinken. Er is een glas baileys over uw computer gegaan? Even aflikken, een nieuw glas vragen -kan ook zonder woorden- en voor een nieuwe computer verwijzen we u graag door naar onze souvenirshop.

Tack och välkommen åter!

Heeft het gebouw de waterige weken overleefd.

Ongeveer twee weken geleden zijn we weer heel duktig begonnen met schilderen. Deze grebbehouten deur zag er erg belabberd uit, en hebben we met wat falurode verf kunnen opkalefateren. Maar sinds de gedaantewisseling die een deel van het twintighuis aan de buitenkant heeft ondergaan is het lastig om er een stralende foto van te maken.

In twee dagen hadden Ilona en ik de hele voorkant van het twintighuis -waar we ook al een aantal kamers van binnen hebben 'bijgewerkt' [qua uitstraling van de jaren zeventig naar de jaren tweeduizend getrokken]- één keer in de witte en één keer in de rode verf staan.

Het is niet te zeggen wat meer opviel: het blauwe dat rood werd of het witte dat nu wit is.
Daarmee is wel duidelijk dat we niet voor niets de verfkwast ter hand namen.

Maar na de tweede dag en toen we de achterkant van het gebouw ook al begonnen te betrekken in onze verfplannen sloeg de wind verkeerd om in onze zeilen. Hij rukte aan en het heeft nog nog zo hard gewaaid in Zweden. De ramen waaiden er bijna uit. Het water uit alle dichtbijzijnde meren werd hierbij meegenomen en sloeg tegen onze pasgeverfde kozijnen.

Omdat het zo goed in de verf zat heeft het gebouw de waterige weken overleefd zoals Noachs ark dat deed, de dagen vol van wind en regen hebben er wel voor gezorgd dat we sindsdien niet meer in een meer hebben gelegen, geen gras meer hebben gemaaid, niet meer buiten hebben gegeten en geen verfkwast hebben kunnen vasthouden.

Vandaag liet de zon weer zien dat ie nog bestaat. Misschien binnenkort foto's van de nieuwe rood-witte buitenkant.

En een plattegrond van Björns en zijn gebouwen, zodat je enigszins voor je kunt zien waar wat is.

En een verhaal over de zonsverduistering vorige week.

De muffin, eentje met blåbär, kostte twintig kronen.

Deens klinkt alsof je met iemand belt die een heel goedkope telefoonverbinding heeft -of in een dicht, met trollen bevolkt, bos woont-, als iemand die niet precies weet wat ie wil zeggen of als een aaneengesloten ketting van louter halfgevormde klanken.

Soms haal je er woorden uit die kloppen, maar meestal niet.

Denen die The Big Four bezochten bestelden na hun bezoek aan het museum nog een muffin. Met Zweeds sterk als verf op een geoliede ondergrond hielp ik ze.

De Deense vrouw echter sprak geen Zweeds, geen Engels en geeneenseens Duits.
De Deense man sprak Deensachtig Zweeds of vice versa.

De muffin, eentje met blåbär, kostte twintig kronen, en ik vroeg aan De Deen hoe dat in zijn taal klinkt.

'Tyve'
[klinkt als 'tuwe' denk ik].

En toen begon ie een verhaal over de Deense getallen. Dat die eigenlijk niet kloppen, en dat als je bepaalde getallen wilt noemen, dat je dan qua uitspraak eigenlijk iets dubbels moet zeggen. Of iets anders. Maar dat het niet helemaal jofel klonk.

Hij vatte het allemaal erg goed tesaam door te zeggen dat Deens erg 'konstig' is, raar.

Dit deed mij denken aan mijn blog. Daarop ontstaan met grote onregelmatigheid verhalen. Vaak getypt alsof het nog niet helemaal af is of alsof er met een grasmaaier door de zinnen gereden is.

Maar dat is het natuurlijk niet.

Het is gewoon Deens!