Het wordt langzaamaan weer donker in de nacht.Naar het noorden kijkend is het licht nog steeds licht, maar kijk je vanaf elf uur naar het zuiden, begint het licht donker te verkleuren.
Toen rond de langste dag overal in het land meibomen werden opgezet en heel Zweden er samen omheen danste, leek het erop dat het nooit meer donker zou worden. Midden in de nacht nog scheen het heldere licht naar binnen om je te helpen een boek van Sylvia Witteman of Cornelia Funke te lezen.
Nu beginnen de dagen te komen dat je daarbij steeds vaker, en eerder, gebruik moet maken van kunstmatig verworden licht.
Ook de buitenlampen bij Björns, die op een lichtsensorschakelaar werken, gaan dag íéts eerder aan eerder aan, met een kwartier per week verdwijnt het licht als Pippi voor school.
Gisteren kwam over Rådasjön, het meer, de eerste groep ganzen aangevlogen om telkens wisselend van voorganger samen met het jongetje van de twintiglapp op zoek te gaan naar nieuwe avonturen in de richting van het zuiden.
En voor we weten zetten we risgröt buiten voor de hustomte -rijstpap voor de huiskabouter- zodat ie je weer een jaar te dienst kan zijn*, halen we lopend door anderhalve meter sneeuw een kerstboom uit het bos, laten we de honden om vier uur 's middags uit bijgestaan door een zaklamp en zingen we jul, strålande jul** zittend naast de met berkenhout aangemaakte kaklugn.
* Traditie op kerstavond.
** Bekend Zweeds kerstlied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten