Van lotje getikt zijn

In de hal van Rodanims oude station staat een grote spar, klaar om een kerstboom te worden. "Zullen wij de slingers doen?" roepen de muizen. Rodanim knikt. "Kom maar mee". Hij wurmt zich tussen de boom en het kaartjesloket door naar de zolderdeur. Hij loopt naar boven, met in zijn kielzog de dodo en de muizen. Boven, naast trap, staan allemaal opbergdozen. Op sommige staat een kerstboompje getekend. Een ronde doos is versierd met grote getekende sneeuwvlokken. 'Lampjes en slingers', staat er op de doos. "Die moet ik hebben," wijst Rodanim. Hij tilt het deksel van de doos. De dodo fladdert een traptrede hoger om te kunenen kijken. Hij ziet een wirwar aan lichtsnoeren. Rodanim kijkt bedenkelijk naar de kluwens met lichtjes. "Nou, ja, dat zoeken we beneden wel uit." Hij zet de doos voor een luik op de overloop halverwege de trap. Aan de andere kant van het luik is het oude kaartjeskantoor. Rodanim loopt het onderste deel van de trap af en wringt zich opnieuw langs de boom. In de hal zet hij een elpee met kerstmuziek op en loopt dan door naar het kantoor, om de kerstspullen achter het luik vandaan te halen. De muizen halen de slingers tevoorschijn en Rodanim begint met het ontwarren van de strengen met lichtjes. Na een kwartier is hij nog geen steek opgeschoten. "Misschien moet dit hierlangs," probeert Rodanim. "Eh." Een half uur later is hij bijna verdwenen tussen de lampjes. "Je bent helemaal van lotje getikt," zegt de dodo. "Maar Rodanim houdt vol. De elpee is allang gestopt met spelen en buiten wordt het al donker. "Ja!" roept Rodanim dan. "Klaar!"

Hetzelfde laken een pak

Dolores vliegt op haar bezem over het Bewonderde Woud. Ze is op weg naar Rodanim, in het oude station bovenop de Heuvel Verderop. De drie muizen die bij hem wonen mogen met haar mee op ingrediëntenreis. Elk jaar maakt Dolores heksenkerstpudding voor zichzelf en haar zeven zussen. En omdat muizen altijd goed weten wat lekker is, mogen zij mee inkopen doen. Als ze bij Rodanim aankomt, is die net bezig een grote kerstboom de traptreden op te slepen naar de voormalige wachthal van het het stationnetje. "Dolores!" Rodanim zwaait naar de heks en zet de kerstboom tegen het raam van de het oude loket. "Zo, straks weer verder. Koffie?" "Mmm," zegt Dolores. Agaath, één van haar zussen, die naast Rodanim woont, komt ook aangelopen. "Hee zus, al bedacht wat je dit jaar in de pudding stopt?" vraagt ze. "Ik doe niet anders" zegt haar oudere zus, "maar het is uiteindelijk toch elk jaar weer hetzelfde laken een pak." "Bij jou wel!" lacht Agaath. Vanochtend is er bij haarzelf weer eens een recept mislukt. Na de koffie klimmen de muizen op Dolores' bezem. "Vallen we er niet af als je gaat vliegen?" "Nestel je maar onder mijn muts" roept de heks. "Daar gaan we!" Een paar uur later heeft Dolores inderdaad precies hetzelfde gekocht als vorig jaar en het jaar daarvoor. Ze vliegen over het woud terug naar het oude Tolhuis, waar Dolores woont. Ze zien de schoorstenen van de Seizoensserres, van Dolores' buurman Antonio de Wederman, al dichterbij komen. Boven zijn huis hangt een grote grijze wolk. "Kijk" roept Agaath tegen de muizen, "Dat is ook elk jaar hetzelfde laken een pak. Vlak voor de kerst zorgt Antonio ervoor dat het hele bos wordt bedekt met een laag sneeuw. Het begint nu!" "Hohoho" roepen de muizen uitbundig.