.jpg)
Brr, het was koud op de drakenberg. Zo koud, dat zelfs de naam was veranderd in De Koude Drakenberg. En zelfs nadat de warmte allang terug was in de berg, bleef iedereen deze naam gebruiken. Rodanim stapte het station uit en stond meteen tot zijn knieën in de sneeuw. De dodo was helemaal in de sneeuw verdwenen. "Dodo, waar ben je?" riepen de muizen, die licht genoeg waren om over de sneeuw heen te trippelen. Er kwam een bergkabouter aangelopen. Onder zijn arm droeg hij een stapel brandhout. Hij wees naar een spoor dat zich langzaam door de sneeuw bewoog. "Daar, denk ik" zei hij. tegen het sneeuwspoor riep hij: "Een stukje naar links, daar is een pad gemaakt." Even later kwam de dodo uit een sneeuwwal tevoorschijn. "Brr, koud!" bibberde hij. "Klopt," de kabouter knikte treurig. De bergdraak kan geen vuur meer spuwen, omdat het zo koud is. Al het vuur en alle warmte in het hele dorp zijn verdwenen." "Waarom heeft u dan hout bij zich?" vroeg de dodo. Hij wapperde met zijn vleugels om het iets warmer te krijgen. "De draak doet wel zijn best," zei de kabouter. "Je zou denken denken dat we hem niet meer kunnen zetten, want zitten al weken in de kou." Hij haalde zijn schouders op. "Maar de draak kan er ook niets aan doen. We moeten wachten tot het weer lente wordt en alle sneeuw smelt. Hopelijk krijgen we het dan weer een beetje warm." Rodanim draaide zich om en wees naar een vak van zijn rugtas. "Misschien heb ik iets om te helpen," zei hij hoopvol. Wij zijn gestuurd door Antonio het Weermannetje...
, er ligt te veel sneeuw en het is veel te koud. De dodo keek naar de schoorstenen van het kabouterdorp. neregns zag hij ene rookpluim. "Waarom heeft uw eigenlijk een stapel hout bij zich, "Kunt u Rodanim knikte naar de stapel hout:
