'Ehm', zei Noah, 'waar is mijn lijst?' Hij keek om zich heen en zag Cham op een geelbruin dier met een zwart-witte kop aflopen. 'Afblijven!' Cham pakte de diereninventarisatielijst uit de bek van een eigenwijze quagga en gaf hem aan zijn vader. 'Hè verdorie', zei Noah, er is en stuk af!' 'Dan moeten we de laatste dieren maar uit ons hoofd doen.' zei Cham. 'Ja,' zuchtte Noah. 'En jij', hij wees naar de quagga, 'ga jij maar achteraan staan!' Hij keek op zijn lijst. 'Eerst mogen er twee beren aan boord. Eentje van elk graag. Jep, goedzo. Ja, loop maar door, ruimte genoeg. Jafeth grinnikte, 'Haha, nu nog wel!' Samen met Cham hield hij de loopplank vast zodat de beren aan boord konden gaan. 
De beren liepen door en Noach kruiste ze af op de lange lijst. Hij keek rond naar alle andere dieren en toen naar de lucht. De zoëven nog blauwe hemel begon in snel tempo te betrekken. 'Jongens, we moeten niet te lang treuzelen denk ik.' zei hij tegen Sem, Cham en Jafet, zijn drie zoons. [...] Aan het eind van de middag waren ze ongeveer op de helft van de lijst. De lucht was inmiddels donkergrijs gekleurd en ook de wind was flink aangewakkerd.' Sem, die op de boot in de gaten hield of alle dieren pasten kwam naar buiten gelopen: 'er is bijna geen ruimte meer. En er is ook iets misgegaan bij de katachtigen.' 'Kan kloppen' zei Noah, toen ik met de lynxen begon zette de wind op en de dodo's begonnen rond te rennen. Toen waaide de lijst weg. Ik rende erachteraan en je broers hielden de dieren in de gaten.' 
'Ja, na de katten kwamen de vogels' vertelde Jafet, 'maar er was een papagaai die telkens het laatste dier herhaalde, zo zijn al die lynxen aan boord gegaan.' 'We probeerden je nog te roepen,' zei Cham, 'maar door die wind hoorde je ons niet.' 'Wat moeten we nu doen?' zei Noah. Ze keken om zich heen. De dieren begonnen onrustig te worden en uit de grijze wolken kwamen de eerste druppels van wat een grote regenbui zou worden. 'Was de boot maar een grote bak knuffels, dan verkopen we ze en beginnen dan opnieuw.' zei Jafeth. 'Ja,' zuchtte Noah, 'was dat maar waar!'
Stadsmuseum Göteborg
Nu: tijdelijke tentoonstelling over stoelen. Het komt goed uit dat ik er nu ben. Mmm, stoelen.
In Göteborgs Stadsmuseum stonden kenmerkende stoelen van de afgelopen decennia, te beginnen met de hiernaast afgebeelde stoel uit de vijftiger jaren.
Dit in acht genomen is het vanaf nu mogelijk Björns Wärdshus in Råda een designhotel te noemen, daar in kamer 24 en kamer ... [iets tussen 21 en 35] ook zulke stoelen te vinden zijn.
Alleen dan zonder de ronde, rode opstap eronder. Dat geeft het iets extra's, daardoor wordt de stoel pas bijzonder. En als je de stoel niet mooi vindt kun je altijd nog het rode pepermuntje waar-ie op staat mooi vinden.
Iets statigs kan het ook hebben. Je kunt er zo op gaan ziten en de troonrede voordragen. Niemand die merkt dat de echte troon weg is. Komt door het koninklijke, veloursachtige rood denk ik.
Nu op zoek naar de naam van het ontwerp en zijn bedenker.
De beren liepen door en Noach kruiste ze af op de lange lijst. Hij keek rond naar alle andere dieren en toen naar de lucht. De zoëven nog blauwe hemel begon in snel tempo te betrekken. 'Jongens, we moeten niet te lang treuzelen denk ik.' zei hij tegen Sem, Cham en Jafet, zijn drie zoons. [...] Aan het eind van de middag waren ze ongeveer op de helft van de lijst. De lucht was inmiddels donkergrijs gekleurd en ook de wind was flink aangewakkerd.' Sem, die op de boot in de gaten hield of alle dieren pasten kwam naar buiten gelopen: 'er is bijna geen ruimte meer. En er is ook iets misgegaan bij de katachtigen.' 'Kan kloppen' zei Noah, toen ik met de lynxen begon zette de wind op en de dodo's begonnen rond te rennen. Toen waaide de lijst weg. Ik rende erachteraan en je broers hielden de dieren in de gaten.' 
'Ja, na de katten kwamen de vogels' vertelde Jafet, 'maar er was een papagaai die telkens het laatste dier herhaalde, zo zijn al die lynxen aan boord gegaan.' 'We probeerden je nog te roepen,' zei Cham, 'maar door die wind hoorde je ons niet.' 'Wat moeten we nu doen?' zei Noah. Ze keken om zich heen. De dieren begonnen onrustig te worden en uit de grijze wolken kwamen de eerste druppels van wat een grote regenbui zou worden. 'Was de boot maar een grote bak knuffels, dan verkopen we ze en beginnen dan opnieuw.' zei Jafeth. 'Ja,' zuchtte Noah, 'was dat maar waar!'
